Yârim, canımın içi!…
Bugün yine sizi düşündüm. Hüzne kapıldım. Kaleme sarıldım. Size olan sevgimi, özlemimi kelimelere dökerek
teselli aradım. Ah gözbebeğim, seni ne çok özledim. Sen benim için yaratılmışsın. Benim için sen herkesten farklısın.
Bana âşıksın, beni seviyorsun. Seni tanıdığımdan bu yana hep beni düşünüyorsun. Arada kendini düşündüğün
zamanlar da olmuyor değil ama olsun. Benim için sen dünyanın en iyisisin. Benim sahip olabileceğim en güzel eşsin.
Bazen küçük yaramazlıkların oluyor, kızdırıyorsun beni ama aldırmıyorum bunlara. O kadarcık kusur kadı kızında da
olur, diyorum. Gül dikensiz olmaz, diyorum. Gülünü seven dikenine katlanır, diyorum. “Hatasız kul olmaz.
Hatalarımla sev beni” diyen Orhan Gencebay’a katılıyor ve seni hatalarınla birlikte seviyorum.
Sonra seni bırakıyor, kendime dönüyorum. Sende hiç kusur yok mu, sen hiç hata yapmaz mısın, diyorum.
Düşünüyorum… Senden daha fazla hata yaptığımın hesabına varıyorum. Sahi sevdiğim, nasıl katlanıyorsun bu
hatalarıma? Nasıl dayanıyorsun? Anlıyorum ki beni hatalarımla birlikte seviyorsun… İşte bu yüzden, bu yüzden çok
seviyorum seni.
Benim altın kalpli, iyi huylu meleğim!
Bazen düşünüyorum da bir insan değil, bir melek bu diyorum. Bu kadar candan, bu kadar düşünceli, bu kadar
anlayışlı… Bu kadar cömert, yardımsever… İnsanlara yardım etme anlayışını, bu konuda beni zorlayışını seviyorum.
Birine iyilik etmek için sen para istiyorsun, ben sessiz kalıyorum. Kim o, diyorum, sen isim vermek istemiyorsun. Ben
susuyorum ama sonunda senin dediğin oluyor. Canım sevdiğim! Senin cömertliğin, bu konudaki isarın benim
cimriliğimi dengeliyor. Bu halinle beni helak olmaktan kurtarıyor, hayırda yarıştırıyor, Allah’a yakınlaştırıyorsun.
Anne babama, akrabalarıma gösterdiğin ilgi ve alakayı, sevgi ve saygını düşünüyorum. Allah’a şükrediyorum. Bu,
senin bir lütfun Allah’ım, diyorum. Benim göstermem gereken ilgi ve alakayı sen benden kat be kat fazlasıyla
gösteriyorsun. Kardeşlerimi bile benden daha çok seviyor, benden daha fazlasıyla düşünüyorsun. Söylesene, Allah
aşkına sen bir melek misin? Kanatlarını nerede gizliyorsun? Sevili meleğim! Senin ailene karşı aynı ilgiyi ve sevgiyi
gösteremediğim için senden özür diliyorum. Ama biliyorsun ben bir odunum, senin de zaman zaman söylediğin gibi…
Sana karşı sevgimi yeterince gösteremiyorum. Senin gönlünü okşayacak sözler terennüm edemiyorum… Çok duymak
istediğin, haydi diye ısrar ettiğin halde. Oda ne? His yok, duygu yok… Lal mı kesildin be adam, konuşsana diyorsun.
Odunlar konuşmaz, konuşamaz biliyorsun. Odunlar sevemez de… Ama nasıl olduysa ben seni seviyorum. Meleğim,
seni seviyorum. Oduna meleği lütfeden Allah’a hamd ediyorum. Beni hatalarımla sevdiğini ve özlediğini biliyorum
Sevgili meleğim!
Seni sevdiğimden bu yana neler olmadı ki dünyamızda. Seni sevdikten sonra başladı mide rahatsızlığım. Seni
sevdikten sonra yakalandım bel fıtığına. Seni sevdikten sonra gittim askere, birlikte yaptık askerliğimizi seninle.
Seninle birlikteyken düştüm zindana. Beni nasıl bıraktın bu zalim ellere? Neler hissettin ellerimdeki kelepçeleri
görünce? Şimdi sen bekler oldun beni adliye koridorlarında. Zindanların ziyaretçisi oldun çocuklarımızla.
Yaşadığımız kaderimizse, üzülme sevdiğim. Allah var gam yok.
Canım meleğim!
Sanki zaman bize düşman kesilmiş, ne kadar da yavaş geçiyor. Akrep neden daha hızlı dönmüyor, takvimin
yaprakları neden kopmuyor bir bir? Birbirimize kavuşmamıza daha ne kadar var? Birbirimizi görmek, doyasıya
konuşabilmek için özgür olmayı diliyorum. Varsın birkaç gün ya da birkaç ay olsun. Daha yaşayacak çok yıllarımız
olacak. Rabbim lütfedecek inanıyorum. Seninle birlikte sakin ve huzurlu bir yaşamı ne çok arzuluyorum. Çünkü böyle
bir ayrılığa insan uzun süre dayanamaz. Bir meleğe sahip olan ondan uzak kalamaz.
Sevgili meleğim! Bunları yazarken yüreğim sızlıyor, gözlerim yaşarıyor.
Meleğim! Seni kucaklıyor, doyasıya öpüyor, aşk bahçemizin güllerine selam yolluyorum.
Rabbim sizlere iki dünya saadeti bahietsin.