Ruhum, mor bulutlara yaslanmış
sessizliği dinliyor
önümde belirsiz bir yol
yol ki; iki büklüm kulluk
yolcu ki; menekşe gibi boynu bükük
Her adımımda daha derinleşiyor sessizlik
sadece dökülen yapraklardan bir hışırtı…
Her yaprak bir sır fısıldıyor
her dalda yeni bir kırgınlık
daha çok duyuyorum içimdeki sarsıntıyı
gözyaşlarımın altında bir dünya kuruyor
Yüzler silikleşiyor
sözler buharlaşıyor
Bir rüzgar gibi gelip geçen hayatlar
toprağın bağrında iniltiler bırakıyor
Ve ben
daha derine çekiliyorum
her bir menekşenin morunda
kendi içime doğru kayboluyorum
Mor menekşelerle konuşmayı öğreniyorum
Kalbin de mevsimleri varmış
aldığı yaraları beşinci mevsimle sararmış
naftalin kokusuyla boğuşan anılar
annemin şefkatiyle sarılı bir geçmiş
Küçük kızın yarım kalmış hevesleriyle
Mor menekşelerle konuşmayı öğreniyorum
Ruhum küllerinden doğmaya hazır
ama yine de bir kız çocuğu var içimde kaybolmuş
kendi küllerinde
Keder hafızalı insanlar geçiyor önümden
her biri birer gölge
birer yankı
birer unutulmuş şarkı
VERA DENİZ
07.11.2024