Başını yasladı cam kenarındaki koltuğa. Otobüsten dışarıyı izliyordu. Yeşil bir otobüsün içinde yemyeşil ağaçlara baka baka daldı derinlere. Kulağında bir kulaklık, türkü dinliyordu. Hirai Zerdüş, Leyla Leyla diyordu.
Ey kaşları ebru, zülfü siyahım
Atma bu sineme taş Leyla Leyla
Bana gel diyorsun nasıl geleyim
Dağlar yol vermiyo
Kar Leyla Leyla
Kar Leyla Leyla
Özlemler geldi yine hatırına.
Yola bakanlar…
Pencereyi kendine mesken edenler…
“Erik çiçek açmış, bahar gelmiş
kimin umurunda…
İnsan, insanın yarasına merhem mi?
Sen onu söyle bana… ”
Diyen şairin sözlerini okudu not defterinden. Sahi insan , insanın yarasına merhem mi? Yoksa herkes kendi yarasını kaşımakla mı meşgul. Yarası olmayanlar da yeni yaralar açmaya mı teşne?
Hayır hayır… Bu düşüncelere vize veremezdi. Elbette ümit veren, elbette elinde merhem dolaşanlar vardı.
Birkaç gün önce yaptığı bir telefon görüşmesi geldi aklına. Bunalan bir dostu teskin edişi geldi aklına.
Merhem sözdü, merhem sazdı, merhem merhaba, merhaba sessiz bir niyazdı.
‘Ne olacak’ sorusuna beraber verdikleri cevaptı merhem. Şair dostuna Şuara Suresinden okuduğu ayetti merhem. “Ellezî halekanî fehuve yehdîn” Yaradan elbette yolu da gösterecektir ve gösteriyor da.
Samimiyetle anlamdaş olan gönüller düştü hatırına. Ve notalar geldi gözlerinin önüne. Kırılmış notalar. Ezik büzük besteleri süpüren talihsiz çöpçülerin hüznü değdi otobüsün camlarına. Aralandı dudakları, konuştu kendi kendine…
Varsın da kırsın birileri bütün notaları, ey yüreği hasretle kavrulan dost! Bizler şarkımızı yeniden, yeniden yazacağız. Bed sesleri ile aşiyanları dağıtadursun bahtsızlar. Dert etmeyesin. Bizler bestemizi, bizler güftemizi yeniden, yeniden yazacağız. Hani William Shakespeare; “beklemek cehennemdir.” Der ve sonuna şunu ekler ya “Ama ben beklerim seni..” Bizler yansak da bekleyeceğiz, ey aziz dost… Çukurlara gömseler de notlarımızı, bizler göğüs boşluğumuzda harcanan alevlerle gökyüzüne şarkılar göndereceğiz.