Şimdi her yer harabe, yıkık bir de
Söz baykuşlara emanet dört bir yanda
Korku surları yükseliyor ufuklardan nicedir
Nicedir çeşmelerden bulanık akıyor sular
Bu hengâmeyle giderken devran kendi yoluna
Cefayı ve kahrı yüklenmiş cılız omuzlar
Sırtlarına binmiş kanat çırpanlar var.
Öylesine kirlenmiş ki bu diyar; ziftten öte
Var mı bir yerlerde kendi olarak kalan?
Ben yorgun bir kalem; hançeremden şekva dökülür,
Bana aittir gitmelerim, gelmelerim, sitemlerim.
Bakmayın bana, eksilmesin tebessümleriniz,
Sizi görünce kucak açsın ufuklar ve mavera
Işıklarını kaybetmeyen şehir olsun yürekleriniz*
