Babam Yüzme Öğretse İyiydi.
“Adım Ahmet. Anem babam öğertmendi. Babam bana yüzmeyi öğretmedi. Öğretse iyiydi. Deniz kenarında da yaşadığımız oldu ama hiç denize gitmedik çünkü. Annem babam okuldan gelince de akşamları hep bir yerlere giderlerdi. Ben küçük kız kardeşimle hep yalnız kalırdık akşamları. Bazen korkardık, sarılıp ağlardık birbirimize. Anem babam hep öğrencileriyle ilgilenirdi. Bayramlarda dedemlere de gidemezdik hiç. Bayramlarda bile başka yerlere giderlerdi hep. Kurban bayranında başkalarına et dağımaya giderdi babam. Oruç ayında hiç ailece iftar yapamazdık. Ya annem olmazdı ya babam. Hep öğrencileriyle iftar yaparlardı. Bazen de eve gelirdi öğrenciler. Biz yine odamızda olurduk. Hiç kendi evimiz olmadı bizim. Şehirden şehire dolaştık hep. Çok işleri olurdu annemle babamın.
İlerde bahçeli bir ev alacağını söylerdi babam. Birlikte balık tutmaya bile gideceğiz derdi. Her kış, yaz gelince dedemlere köye gideceğimizi de söylerdi. Ama her yaz geldiğinde başkalarını gezmeye görürüdü, biz yine evde kalırdık. Ama hiç kızmıyrom babama. Görevi buydu. Severdi bizi. Gece eve geç gelirdi. Odamıza girip bizi öperdi. Bizi uyuyor sanırdı oysa ben yatağımda uyuyor gibi yapıp hep onun gelmesini beklerdim. Annem akşamları daha erken gelirdi bazen. Mutfağa girip saatlerce ev işi yapardı. Sonra da ders çalışırdı.
Bir gece uyurken yine geldi öptü bizi babam. Mutluydum tam uyumaya başlamıştım ki polisler geldi evimize. Evin her tarafını aradılar. Ben kardeşimle çok ağladım. Sonra babamın ellerine kelepçe takıp götürdüler. Annem hep ağladı o gece. Biz de ağladık kardeşimle durmadan.
Sonra annemle ayda bir babamı ziyarete gittik hapishaneye. Babam ağlamazdı ama annem hep ağlardı. Annemi de işten atmışlar. Dedemler de hiç gelmediler. Ama annem hep evde kaldı ondan sonra. Bize sarılıp ağlardı hep. Biz de ağlardık annemle.
Yine bir sabah polisler geldiler evimize. Telefonunu aldılar annemin. Ağladı annem, telefonunu isteyip dedemleri aradı. Annemin de ellerine kelepçe taktılar. Annem bize sarılıp çok ağladı giderken.
**
Amcam gelip götürdü bizi köye. Dedemle aynı evde kalıyorlardı. Eşi bize sürekli bağırıyordu. Annemle babamı suçluyorlardı hep. Kardeşimle sarılıp ağlıyorduk her gece. Kardeşim benden iki yaş küçüktü. Daha 6 yaşındaydı. Bir akşam annem geldi. Bir yıl olmuştu gideli. Bize sarılıp ağladı annem. Biz de çok ağladık. Ama sevinçten. O günden sonra da hep ağladı annem. Evin bütün işlerini annem yapıyor çok yoruluyordu.
Birgün minibüse binip babamı ziyerete gittik. Annem üzgündü. Hiç konmuşmadı yolda. Arada bir bize sarılıp sessizce ağladı. Uzun zaman görmemiştik babamı. Oysa biz çok sevinçliydik. Ziyaretine gittiğimizde bu kez çok ağladı babam. Çok zayıflamıştı. Saçları beyazlamıştı. Çok sarıldı bize. Anneme de sarıldı ağladı. Bahçeli evimiz olacaktı çocuklar koşup oynayacaktı kader böyleymiş olmadı, dedi. Annem çok duygulandı. Elini babamın göğsüne koydu. Bizim evimiz burası, sen üzülme dedi. Bir daha gidemedik babama ondan sonra. Birkaç ay sonra dedemle amcam telaşla ayrıldılar evden. Annemin gözyaşı hiç durmadı. Kötü bir şey oldu belli ki annem söylemedi bize. Zaten kötü bir şey olunca hiç sözlemezdi annem.
Hastalanmış, ölmüş babam cezaevinde. Köye gömdüler babamı. Cenazesinde kimse yoktu. Onu toprağa koyunca acısını o zaman hisettim. Bahçeli evimiz olacaktı, kader böyleymiş derken öleceğini hissetmiş demek ki. Büyük annem hep annemi suçladı. Oğlum senin yüzünde öldü dedi. Sen o okulda çalışmasaydın oğlum belki de devlet okulunda çalışırdı, dedi. O günden sonra annemin yüzü hep üzüntülü oldu. Dayanamadı annem. Aldı bizi şehre getirdi.
Kötü bir eve yerleştik bu kez. Annem evlere temizliğe giderdi. Kardeşim çok hasta oldu birgün. Benimle oynamaz oldu. Annem söyledi, onun karnı aç olduğu için hasta olmuş. Çok zayıflamıştı annem. Hiç et yemiyorduk belki ondan zayıflamıştı. Ben de zayıftım ama annem çok zayıflamıştı. Saçları bile ağarmıştı babamınki gibi. Bizim evimizde her zaman yiyecek olmazdı artık. Bazı gece karnımda kurbağalar öterdi. Aç olduğum zaman öyle olur. Annemin de karnı gur gur ederdi. Ben duyardım çünkü.
Birgün komşumuz elinde poşetlerle binaya girerken seslendi bana. Etrafına bakındı. Korkar gibiydi. Poşetin içinden çokokrem çıkardı verdi bana. Kimseye söyleme ha diye öğütledi. Annem temizlikten dönmemişti daha. Eve geldim ekmeğin arasına sürdüm kardeşime verdim. Çok sevindi. Ben de sürdüm ekmeğin arasına doya doya yedik.
Televizyon seyretmiyorduk. Annem satmıştı onu. Zaten televizyon izleyince hep öfkelenirdi annem. İçindeki kızgın adamlar onu üzerdi hep. Sattığı iyi oldu bu yüzden. Kış geldiğinde evimiz hep soğuk olurdu. Gazı kestiler dedi annem. Paramız yokmuş. Aslında varmış biraz da ona da el koymuşlar. Annem dediydi. Sanki herkes kötülük ediyordu bize. Yağmur olunca da tavandan su akıyordu. Geceleri çok üşüyorduk. Sarılıyorduk kardeşimle birbirimize. Bazen gece hiç uyumuyordum belki babam gelir de öper diye. Gelmeyeceğini de biliyordum.
Evimizde sıcak su yoktu. Bir keresinde temizliğe gittiği evde banyo yaptırdı annem bize. Cemile’nin salçarını taradı. Cemile’ydi kızkardeşimin adı. Ben okula gidiyordum Cemile gitmiyordu daha. Öğretmenimiz babamızın mesleğini sordu bir gün. Herkes babasının işini söyleyince içim kaynadı. Sıra bana gelince sustum. Israr etti öğretmenm. Öldü, dedim. Ağladım sonra. Herkese sorduktan sonra yine bana seslendi. Neden öldü baban dedi. Cezaevinde öldü, dedim. Suçu neydi dedi. Suçu yoktu öğretmendi dedim. Haa anladım dedi. Öğretmenim ne anladı bilemedim. Ondan sonra benimle hiç ilgilenmedi. Sınıftaki çocuklar da konuşmayı kesti benimle. Anneme anlatmadım, üzülmesin diye. Zaten hep üzgündü annem.
Annemi mutfakta telefonda biriyle konuşurken gördüm birgün. Ağlayarak konuşuyordu. Benim cezam da onaylandı, dedi. Ben cezaevine girersem çocuklarıma kimse bakmaz. Bakımevine verirler, dedi. Biz duymayalım diye sessizce konuşuyordu ama hıçkırarak ağlamaya başladı.
Annem evde ne var ne yok eskiciye sattı birgün. Akşam olmadan, gidiyoruz çocuklar dedi. Nereye diye sorduk anneme. Çok uzaklara dedi. Uzaklar neredeydi bilemiyorduk. Bir araba gelip bizi aldı. Adamla bir şeyler konuştu annem. Bir tomar para verdi. Sonra bir minibüse bindik yola çıktık uzaklara. Cemile uyumuştu ama ben meraktan uyuyamadım. Issız bir yerde durduk. Ortalık çok karanlıktı. Annem Cemile’yi uyandırdı. Sessiz olmasını söyledi. Minibüstekilerin hepsi sessizdi. Herkesle beraber yürüyerek yola koyulduk. Nehir kıyısına geldik. İki adam şişme bir kayık başında bekliyordu.
Bizim gibi aileleriyle gelmiş birkaç çocuk daha vardı. Annem telaşlandı. Bu bot hepimizi taşır mı dedi sessizce. Herkes annem gibi telaşlanmış olmalıydı. Botun başındaki adammlar, bişey olmaz dediler. Hep birlikte sessizce bindik şişme kayığa. Adamlar kıyıda kalmıştı. Birkaç adam, birkaç kadın birkaç da çocuk vardı kayıkta. Karşı kıyıya yaklaşırken kayık sendeledi. Hepimiz çok korkmuştuk. Cemile anneme sımsıkı sarılmıştı. Biraz sonra şişme kayığa su dolmaya başlayınca herkes telaşlandı. Kayık aniden suya gömülünce herkes çığlık atmaya başladık. Babam bana yüzme öğretmemişti. Annem de yüzme bilmiyordu. Herkes suda çırpınıyordu. En çok da annem çırpınıyordu. Bileğimden tutmuştu annem. Suya gömüldük. Cemile annemin boynuna sarılmış batıyor çıkıyorduk. Cemile bir anda akıntıya kapıldı. Annem çığlık atmaya başladı. Bileğimi daha sıkı tuttu. Annem Cemile’nin ardından çırpınırken ben de çırpınmaya durdum. Elinden kayıverdim bir anda. O kadar çığlık attı ki annem. Öleceğimi sanıyordum. Içimden dua okumaya başladım. Bir anda kıyıya doğru sürüklendiğimi fark ettim. Birisi kolumu tutup çekiyordu. Beni çeken adam kıyıya bırakıp nehre tekrar daldı.
İşi çoktu babamın yüzmeyi öğretmedi bana. Oturup ağladım öylece. Kıyıya ulaşan herkes feryat ediyordu. Annemi, Cemile’yi aradı gözlerim. Yok… Nehrin aşağısına doğru koştum. Yoklar… Çaresizce ağladım. Sadece ağladım. Yüzme bilseydim hem annemi hem Cemile’yi kurtarırdım. Birisi tuttu elimi. Gel dedi. Soğuktan hasta olacaksın. Biraz sonra herkes sessizliğe bürünmüştü. Annem ve Cemile haricinde herkes karşı kıyıdaydı. Titriyordum. Bir ateş yakıldı. Çocukları ateşin önüne oturtuldu. Ağlayıp, çırpındım. Bir kadın bağrına basıp teselli verdi. O da ağlıyordu benimle.
Gün ışıyınca annemin yüzü yoktu karşımda, Cemile de yoktu. Bitkindim. Ağlayacak mecalim kalmamıştı. Sonra askerler geldi. Kıyafetleri farklıydı. Kimisi sevindi. Kimisi endişelendi. Yabancı bir dille konuşuyorlardı. Kiminin yüzünde hiç bir his yoktu. Bizi alıp karakola götürdüler. Nedense karakola gelince bana bir haller oldu. Hani bir tarafını bıçak keser ilk başta acımaz sonra sızılar ya işte öyle. Annemin acısı, Cemile’nin acısı içimi öyle acıtmıştı ki koyverdim kendimi.
Bir gün sonra annemle Cemile’yi buldular. Dayımlara haber etmişler, gelip annemi, Cemile’yi almak istememişler. Uzaklara gidiyoruz demişti annem. Şimdi uzaklarda tenha bir mezarlıkta kaldılar. Artık hiç bahçeli evimiz olmayacaktı.
Bizimle karşıya geçenler beni bırakmadılar sahip çıktılar. Ama ben şimdi nasıl yaşardım? O günden sonra hiç konuşmadım. Konuşmak istemedim aslında. Uzun süre kamplarda kaldık o ülkede. Şimdi buraya geldik. Beni size gönderdiler. İlk defa size anlattım şimdi. Anlatmasam ölecektim. Ama babam bana yüzme öğretse iyiydi!”
Psikologa tercümanlık eden kadının gözleri iki çeşme… Çocukla yüzyüze olan psikologdu. O, hemen geriden tercümanlık ediyordu. Çocukla yüzyüze konuşan Holandalı psikolog mesleği gereği daha sağlam duruyordu karşısında. İltica başvurusu öncesi hiç konuşmayan çocuk psikologa gönderilmiş. Psikoloğun anlat bakalım Küçük Bey, demesiyle de olanları durmaksızın anlatmıştı.
Ayağa kalktı çocuk.
“Anlattım sonunda. Şimdi nereye gideceğim ben,” dedi.
Psikolog, tebessüm etti.
“Otur Küçük Bey, dedi. Daha seninle çok konuşacağız. Bahçeli evi bile konuşacağız!”
