Yokluk urbasını giydirip gittin
Sensiz içim hiç ısınmıyor baba
Beklenmedik gün kanatlanıp gittin
Hasretin yakıyor dinmiyor baba
Belkide adını her gün anarım
Bu acı küllenir diye sanırım
Nasıl bir ateştir bu ben yanarım
Alevim küllere dönmüyor baba
Unuttu gülmeyi gülmüyor yüzüm
Yıllardır hep aynı yürekte sızım
Gözyaşım söndürmez ki yanan közüm
Yangın var içimde sönmüyor baba
Ektin sevgi şefkat mertlik tohumu
Sen ögrettin bana gönül sulhunu
Düşündükçe hasret yakar ruhumu
Sensiz dünya çarkı dönmüyor baba
Kolumdun kanadım candın canımda
Damarımdasın sen benim kanımda
Acını duyarım şu sol yanımda
Yerine hiç kimse konmuyor baba
Rüyamda görürsem bir gece seni
Gözlerimle sevsem bakıp resmini
Gururla anarım her an ismini
Yüreğim bir türlü kanmıyor baba
MEHMET REMZÎ
