Ruhumun ufkunu arıyorum bu ıssız mahzende,
Avare gidiyorum yol mekan bilmeden,
Yüzüme çarpılıyor unutmalarım kırmalarım dökmelerim,
Bu sessizlikte bir bekleyiş senfonisi duyuyorum derinden,
Nağmeleri çekiyor beni kendine uzaktan.
Demirle beton yığını arasında bedenler rehin ruhlar bitkin hayaller engin,
Ailem evim sokağım toprağım herşeyi özlüyor insan burada,
Sonra rüyalara dalıyorum perde perde,
Bu sessizlikte bir bekleyiş senfonisi duyuyorum derinden,
Nağmeleri çekiyor beni kendine uzaktan.
Fırtına sonrası şebnem sesleri veya bir uyanışın solukları,
Biraz yaklaş bak sen de duyacaksın fısıltısını,
Artık bundan sonra ne hüzün ne tasa ne de gam,
Bu sessizlikte bir bekleyiş senfonisi duyuyorum derinden,
Nağmeleri çekiyor beni kendine uzaktan.
Fatih Mehmet Altuntas
