Hiçbir yeteneğim olmadığını düşünmen beni korkutuyor,
Dolabın arkasına attıklarım,
Ya da sakladıklarım
Senin tarafından flu gözüküyor.
Ama bu benim
Benim emellerim!
Kendi çizdiği yola çakıllar atarmışçasına
Adım adım klasik cümlesini suratıma tükürüyor,
Kalıplaşmışın dışında olan kayıp ikizim
Farklılığın bedelini gözyaşıyla ödüyor.
Ama bu benim,
Benim çizgilerim.
Sanki hata yapmışçasına
Büyük bir günah gibi söylüyor.
Yavaş yavaş sonsuzluğa gidiyor gözlerim,
Ilık ılık esen rüzgâr beni yargılarmışçasına
Suratıma çarpıyor.
Herkes, bir bir vuruyor
Ama bu benim,
Benim ümitlerim!
Sanki gücümle yeni tanışıyor kalbim
Ve onu sevdiğini söylüyor
Kendi doğrularım insanların içini yiyormuşçasına
Azar azar son lokmalarını alıyor,
Ama bu benim,
Benim cümlelerim!
Ve şimdi uzaklardan beni izliyormuşçasına
İmrendiği öykülere dalıp gidiyor.
Ama bilmiyor ki
O benim
Benim keşkelerimle konuşuyor!
