Bir An Niyâzî Mısrî ile — “Ben Sanırdım”

Ben sanırdım âlem içre bana hiç yâr kalmadı, 
Ben beni terk eylerim, bildim ki ağyâr kalmadı.



İnsan bazen çevresine bakar ve her şey ona yabancı görünür: 
Dostluklar solmuş, gönüller kırılmış, dünya kaskatı kesilmiştir. 
Zanneder ki dünya değişmiştir. 
Oysa değişen, sadece bakandır.  Öyle değil miydi? Güzel bakan güzel görür. Güzel gören hayattan lezzet alır.
Çünkü insan kendini — yani benliğini, nefsini — merkeze koydukça 
Her şey ona uzak, her şey ona hırçın gelir.

Ama bir an… 
O derin iç dönüş başlarsa, 
Benlik perde perde çözülürse, 
İşte o zaman hakikat görünür: 
Asıl yâr gitmemiştir, 
Biz kendimizden uzak düşmüşüzdür.

Kendini terk edince, 
Aynı dünya gülistan olur, 
Aynı insanlar rahmetle görünür. 
Zira diken, gönüldeki perdedir; 
Perde kalkınca hâr da gül olur.

Mısrî’nin bu beyti, sadece bir yalnızlığın ağıdı değildir, 
Bir uyanışın, bir “ben”den geçişin, bir vuslatın fısıltısıdır. 
Kendini terk eden, yârı bulur. 
Ve yâr bulunduğunda, 
Âlemde ne ağyâr kalır, 
Ne hüzün… 
Her şey O’ndan bir iz olur.

23.09.2025

Westhafen