tüm ayrılıklarımızla
Barışabi’nin ”kol düğmeleri” kadar bile değildik
onlar bir araya geliyordu düzenli aralıklarda
biz hep ayrı’kalıyorduk Aralık’larda
nedenlerimiz vardı uzaklığımıza iliştirdiğimiz
bazen evrensel bazen çocukça
bir isim verseydim eğer sana
kalabalıklar ortasında bir ”merdümgiriz”
derdim sanırım ya da kısaca “baba”
her buluşmamız alengirliydi
her vedamız yarım
her vuruşmamız kansız
benim gidişlerim olağan idi
senin gidişin ansız
döşüme sızı oldu boşluğun
aritmik fasılalarla kendini unutturmayan
ve ben her serendip yalnızlığında
senden bir işaret saklıyorum
bedenimin Batı’ya yönelişinde
astımlı bile olsa nefes alışımmış varlığın
anladım atmosfer ortasında oksijensiz kalışımda
farzımuhal
