hücremde bir ben bir de ümit
umrumda değil kapı ve kilit
duvarlar görseli olmayan düzlem
günler üst üste yığılan özlem
geceler çıkar dolaşırım biraz
fikrimin bahçelerinde pür niyaz
insanlar mı yok yok artık tövbe
sevdiklerim elbette hayalimde
onlara şiirler yazıyorum gözlerimle
dört duvara ilham yağıyor ha bire
bizim hayat iki metre kare ile ölçülüyor
bu yüzden uzun değil şiirlerim
bu yüzden çok yorulmaz ellerim
bir hasrete tutunurum derken
uçar giderim daracık pencereden
gül kokar karanfil kokar meltem kokar
şiirlerim
beyaz güvercin kanadının sesi gelir
uzaklardan
suçlu değilim
ben suçlu değilim
ben asla suçlu değilim
bu yüzden ferah feza yüreğim
gönlüm bir cennet bahçesi gibi bahar
gönlüme cennetlerden yeni baharlar akar
gönlüm şiir olmuş sana desem hep sana bakar
biraz zorluk elbette var insanım
dayanamak zor bazen yalnızlığa
biterim geceler kalmaz dermanım
bedenim hücreden
bedenim hücrede
bana dua eden melekler var ya
işte onlar alır götürür beni güneşe
bazen kahrediyorum
zindanı icat edenlere
sonra da adaleti linç edenlere
bazen kahroluyorum
bir şiir düşmese içime
bir şiir
bir
bilmem ki bir gün
bir bahçeye çıkar mı yolum
bahar gelir mi benim de yollarıma
sevdiklerim değer mi kollarıma
Emin Osman Uygur
