Sararıp soldu günler mevsim sonbahar
Savruldu takvim tükendi aylar
Terki diyar eyledi yine göçmen kuşlar
Ayrılık uğultusunda yapraklar rüzgar
Yürüyorum dolu dizgin yağmur iliklerimde
Açar mı kır çiçekleri yolumun üstünde
Sıra serviler gibi süzülüyor hayallerim
Sarılmış kasımpatı çiçeklerine düşlerim
Bir leylek kanadına takılmış kalbim
Konar mı göçer mi bilmem nerde evim
Yerleşik bedenim göçebe ruhum
Alıp başını gider, ufukta İstanbul’um
Uzanır gözbebeklerim dolar mehtaba
Özlemim tüter durur bulut bulut semaya
Elimde maziden kalma kırık bir keman
İnleyen nağmeler çalıyor zaman
Mahzun gönüllerin otağı bu han
Dolar boşalır gurbete an be an
Ah sonbahar çağırma hasretimi
Yüzdürme bu sularda alevden gemileri
Sızım sızım sızlasa da hüznümün direği
Güz gülleri söylüyor baharın bestesini
