Nahit Emre’nin Anısına..
Bir kuş uçar göklere
Galata Kulesi’nden
Ah’lar düşer kalplere
Son veda busesinden
Dokunur mızrap gibi
Öyle en incesinden
Dökülür pastel renkler
Kaybolan gölgesinden
Karaköy’de gün batar
Kalbim aritmik atar
Gece olur sahilde
Hüzün olur her yerde
İnsan biraz koyverse
Yeniliyor her derde
Birazdan yakamozlar
Salınacak belki de
Karaköy’de gün batar
Çoğalırken acılar
Kavururken sancılar
Dağılır gider mi dersin
Ufuktaki bu efkâr
Kaç vapur kalktı belki
Ve kaç daha kalkacak!.
Ayrılıktan hasretten
Hüzünden ve kederden
Karaköy’de gün batar
Erguvan hasretinde
Yanıp tutuşuyorken
Alevden güller açar
Ufku öyle süzerken
Ruhumda bin ızdırap
Karaköy’de gün batar
Son vapur kalkıyorken
İçimde fırtına kopar
Bir mektup kalır geriye
Bir duruş bir haykırış
Bir de s/onsuz acılar
Yüreğim kıymık kıymık!.
Belki sessiz mi sessiz
Acıların içinden
Karaköy’de gün batar
Gelir mi beklenenler
O sonsuz özlenenler
Şafak atana kadar
Hasret bitene kadar
Karaköy’de gün batar
Kaç gün batımı yaşandı biri de Karaköy de…
Kaleminize-yüreğinize sağlık Yaşar abim🙏🌹🌹🌹