Kazaya kaldı sevdalarım / Erhan Bozkurt

Kazaya kaldı sevdalarım.

Vakit çok geç artık.

Şimdi içimde kalan,

Yetim ilhamlarımı topluyor,

Onlara itiraf ediyorum,

“Biliyorum ihmal ettim.”

Fakat son bir kez…

Avuçlarım terler mi?

Yüreğim çarpar mı?

Gülebilir miyim?

Tekrar sevebilir ?

Sevilebilir miyim?

Kim bilir…? belki

…. cık zannetmiyorum.

Yokluyorum donmuş ellerimi,

Dokunuyorum soğuk ruhuma,

Son bir kalp masajı!

Titretir mi duyguları mı?

Çıkmamış candı nihayetinde.

…. bilemiyorum.

Neylersin çok dağıtmışım,

Kendimden esirgediğim sevgiyi.

Kırık aynalara soruyorum,

Sevgiden eser var mı yansılarda?

Bakıyor, bulamıyorum.

Artık aramaktan yoruldum..

Bu ben miyim Allah’ım?

…. tanıyamıyorum.

Zaman bulamamıştım,

Haklıydı mazeretlerim oysa ki.

“Yaşatmak için yaşamak,”

Değil miydi, hayatın ideal gayesi?

Derken, ihtiyarlıyorum işte

Ve herkes çekiliyor yavaş yavaş,

Yorgun hayatımdan.

Bir başıma,

Kendimi alıp karşıma,

Yetim ilhamlarımla,

Harabe sevgilerime,

Sesleniyorum;

Kimse yok mu ?

Neredesiniz?

… ses, duyamıyorum

Ümit besleyecek vaktim yok,

Dağıtacak halim de kalmadı,

Yok fiyatına sattığım sevmelerden,

Arta kalan hatıralara,

Parmaklarımı canhıraş uzatıp,

Dibini sıyırayorum,

Bayatlamış sevmelerin

Kırıntıları olsun,

Gelir mi avuçlarıma.

Öyle ya henüz can çıkmamıştı,

“Kim bilir bir bakmışsın,

Bu sefer gerçek sevmeyi

Sevilmeyi tadıvermişim.

Cık zannetmiyorum…