Üşüyen bir yaprak gibi düştüm geceye,
karın beyaz alnında yavaşça eriyorum.
Rüzgâr, bir derviş gibi savuruyor beni,
varlığım, uçuşan taneler kadar hafif.
Dağlar sessiz, yollar kendini unutmuş,
buz tutmuş pınar, zamanın mühürü.
İçimde derin bir kuyu var,
orada yankılanıyor
O”nun sesi
Ey kar!
Ört beni, eski bir harfin içindeki sır gibi.
Sil suretimi, yalnız adımı bırak rüzgâra.
Kendimi yitirdiğimde bulacak mıyım seni?
Ey rüzgâr!
Beni nereye götürsen orası ben olur.
Çünkü insan yolun kendisidir,
dönüşü olmayan bir döngüdür zaman.
Kışın kalbinde,
her şey önce donar, sonra çözülür.
Ve bir gün,
karın altından incecik bir filiz yükselir.