(Anadolu’nun bütün bir SEN’lerine ithaf olunur)
Sen
Her gece gözlerimin uzaklara dalışı
Her sabah yokluğunla uyanışımsın
Saçlarında yıldız yıldız söndüğüm
Bir türlü ısınmayan sol yanımsın
Sevdanla nefes nefese ölüştüğüm
Hasretinle kuyulara esir edilişim
Yaradana şükrüm
Ekmeğim aşım aşığımsın
Bir damla sızmasından korktuğum emanet kanımsın
Nasılsınıma en güzel cevabım
Herkesin içindeki en kalabalık yalnızlığımsın
Çölde vaham çoğu zaman serabım
Yağmura sarılınca burun sızlatan turabımsın
En yakın erişilmezim
Kardelenin uğruna öldüğü güneşimsin
Kokunu içen duvarların sarhoşluğu ne hoş
Güneş gibi gözlerine ıslak ruhumu serdim
Yanaklarında yeni gelin utangaçlıĝı
Saçlarında nereye eseceğini unutmuş bir rüzgar var
Yağmur damlaları yarışırken dokunmak için
Sen ebem kuşağındaki en mor’umsun
Sen
Dilimde eskimeyen şiir kırıntılarımsın
Heybem lebaleb sen dolu
En kar’arlı saflığım doyamadığım cehennetimsin
Her cümlemin sonunda dudağıma düşen iki hece
Kan kırmızısı bir boyayla mühürledin solumu
Susar yokluğunda kelimeler
Sen henüz balta girmemiş sözlerimsin
Gözlerinin kıblesinde el pençe divan acizliğim
Hasretinin en hain yerinde duaya durur dudaklarım
Perdenin deseninde takılı kalan dalışlarım
Titrek sokak lambalarını dost sanışlarım
Dört duvarda dert olan senbaşımalığım
Hasrete boynunu vuran korkar mı yaşamaktan
Hep yakalandığım gece çevirmesi şimdi ilhamın
Şiirlerim devriye gezer beynimde
Yakalanmaya meyilli bir kaçak gülüşü var yüzümde
Bir kamçı gibi iniyor sırtıma yalnızlığım
Elimde görüldü yazan köşesi yanık mektuplar
Sessiz bir isyan var solumun kalesinde
Hiç bir fermanı kabul etmiyor kalemim
Sen
Herşeye rağmen vuslatına feda ettiğim gençliğim
Ömrümü ihlaline müsade ettiğim yasaklımsın
Tuba Toprak
Cizlavete çok teşekkür ediyorum.