Bir mevsim gibiydi gidişin
Bahçelerde ince bir iz kaldı
Çiçeklerim soldu elimde
Çehrelerde sararmış bir yüz kaldı
Bozuldu bağban sessizce
Bahtımıza soğuk bir güz kaldı
Derdimiz vardı bizim deste deste
Dilde söylenecek söz kaldı
Yol yokuş yolcu yorgun
Pes etme cananım dedi az kaldı
Yıkıldı içimdeki şehirler
Yangınlardan arda kalan köz kaldı
Bir mevsim gibiydi gidişin
Bahçelerde ince bir iz kaldı
Sırtımda onca yüküm
Elimde birtek halimi arz kaldı
One thought on “Mevsim Gibiydi / Nur Tatar”