Karanlık bir kuyudayım
Dudaklarımda tespih taneleri
Yüreğim, sabrın keskin kılıcında titriyor
Ve bekliyorum…
Mühürlü bütün gözler!
Görmek
Körlüğün adı bu günlerde
Neden sessiz konuştuğunu
Bile bilmiyor hiç kimse.
Zulmün pençesinde
Sessizliğin mahkûmu olmayan
Mühürsüzler!
Ve her geçen gün büyüyor karanlık.
Bir güneş patlaması
Belki de bir şimşek çakması
Çıkaracak silüetini bu canavarın,
Ve müthiş bir aydınlık…
İşte o zaman tırnaklarını
Saplayıp gözlerine
Yırtacak, sözde aydınlar yüzlerini.
Işıkla dolarken o karanlık kuyular,
İnkarın borazanıyla çiğneyip beyinlerini
Kusacak ağızlarından
Zamanın beyinsizleri.
Ve beşinci mevsime durmuş kışlar
Bitmeyecek bir baharı müjdeleyecek
Gözlerinden rahmet dökenlere
