Gezi yazılarına kısa bir ara vermiştik. Bu aranın sebebi tamamen gezememekten kaynaklı. İşler güçler dünya telaşı derken buranın kısa tatil dönemlerine merhaba dedik. Almanya’nın en sevdiğim özelliği resmi tatilleri. Tabi resmi tatillerde tüm marketlerin kapanması, hayatın durması dışında bir sorun yok. İnsan bütün koşturmanın arasında bir nefes soluklanmak için fırsat buluyor. Tamam tamam çok övdüm farkındayım. Yine ana konudan uzaklaşıyorum. Bir türlü giriş yapamıyorum, dağ bayır gezmeyi sevdiğim gibi kelimeleri de dolandırmayı seviyorum.
Neyse neyse sizi daha fazla bekletmeden üç günlük tatil rotamızı açıklıyorum. Schwarzwald, o meşhur kara ormanlar. İsmini kim koydu neden koydu bilmiyorum ama ben göllerini görünce ismini tamamen hak ettiğini düşünüyorum. Evet gökyüzünün kendine ağaçların arasından zar zor yer bularak gölün üzerine düşüşü, mavisini yeşilin içinde kaybedişi göllere bambaşka bir ihtişam ve renk bahşetmiş. Bizim durağımız Hochschwarzwald denilen bölgede, dağları aşarak ulaştığımız küçük bir kasabaydı. Kasabanın adı Löffingen. Küçükken hepimiz Heidi ‘nin yaşadığı yerleri hayal etmişizdir. Hah işte tekrar dönün o hayallerinize. Dağlar muhteşem sanat sahibinin yeryüzündeki en ihtişamlı yansımasıydı. Dağların eteklerindeki yemyeşil çayırlar, çayırların üzerindeki evler, evlerin aralarından akan dereler ve her yere yayılmış sessizliğin içindeki sakin kuş sesleri. Ah ne huzurlu derken arabanın arkasından yükselen:
Anneee susadımmm
Babaaa çişim geldiii
O banaaa vurrduuuu
(Birtakım ağlama sesleri….)
Efendim bunlar işin cilvesi, 3 çocukla yine iyi geziyorsunuz seslerini duyar gibiyim. Ben size gerçekleri söyleyeyim de bir dost misali, sonra siz karar verin çocuklarla yolculuğa. Ama itiraf etmeliyim bu tatil çocuklarla geçirdiğimiz en sorunsuz. En sıkılmasız tatildi diyebilirim. Ufak çaplı kalp ritmi bozuklukları yaşasam da doğanın verdiği huzur hepsini mütebbessim bir çehreyle karşılamama sebep oldu.
Burada sizlerle de paylaşmış olayım benim akrofobim var. Böyle alengirli bir şekilde söyleyince ciddiyetimi anlamış olursunuz diye düşündüm. Duyuyorum iç seslerinizi yükseklik korkusu desene kardeşim ne uğraştırıyorsun bizi. Yükseğe çıktıkça tetiklenen bu korkum, ayaklarım yere bastığı sürece kontrol altında tutulabiliyor lakin gel gör ki o ayaklar yerden kesilmeye görsün. Neden mi ayaklarım yerden kesildi teleferikten canım neden olacak. Dağın zirve noktasına çıkarken teleferikten faydalanan insan oğlunun bu isteğinin tamamen üşengeçliğinden ileri geldiğini düşünüyorum. O devasa ağaçların arasında, yeşilin bilmem kaç tonunun şenliğinde, kuş sesleri, sincap tıkırtıları hatta şanslıysanız zarafet temsili ceylanların eşliğinde yürüyün. Oksijen başınızı döndürsün yükseklik değil. Ama malumunuzdur ki çocuklar için çıkılan bir tatilde bütün ebeveynler onlara boyun eğer bir de cesurmuş gibi korkularını gizler. Teleferiğe bindiğimde ‘ aaa ne güzel manzara, oh mis’ sesleriyle oğluma bir şey çaktırmasam da teleferik sallandıkça kolumdaki saat kalp atışım konusunda uyarı verdi. Ah ah ana yüreği değerli dostlar yeter ki çocuklar mutlu olsun. Bakmayın bu kadar sakin ve iyimser olduğumda ayaklarım yere bastığında gücümü toplasam içimden bir canavar gümbürtü koparacaktı. Daha tam kendime gelemeden aşağı inme yolu dağ kızağı adı verilen, görünce benim artık ne olacaksa olsun diyerek pes ettiğim aletle oldu. Trafik tabelalarına harfiyen uyan birinin buna binmesi, arkasından gelenler için zulüm olsa da itiraf edeyim teleferiğe tercih ederim.
Bu kadar heyecan bana yeterdi de çocukları ikna etmek zor olsa da temiz havanın verdiği tatlı yorgunlukla arabanın içinde onlar uyurken manzaranın keyfini çıkara çıkara ormanın içinde kalacağımız otele ulaştık.
Eğer diğer günleri de anlatmaya başlarsam çok sevgili Cizlavet editörlerinin uyarısını alabilirim. Eee okumaktan hızla uzaklaştığımız bu baş döndürücü görsel çağda siz okurları fazla yormadan burada bir virgül koyalım. Belki bir dahaki sayı belki daha sonra kim bilir….