Ne çok yabancı varmış hayatımda,
En yakın sandıklarım bile uzakmış aslında,
Aynadaki bu yüz de bir meçhulmüş haddizatında,
Manasını bilmediğim donuk bir surat var karşımda.
Kalemin yazdıkları saçılınca açılıyor perdeler,
Toprağın bağrına kök salan sinsi dikenler,
Ya da en kuytularda saklanan sedefdeki inciler,
Vakti merhunu gelince beliriyor hepsi birer birer.
Bu ıssızlık yavaş yavaş insanı delirtir,
Hayır bence bakış zaviyeni değiştir,
Gördüklerin fikrine göre şekillenir,
Artık her yabancı sana enis suretindedir.
