içimde demirden kocaman bir pencere
ve kalbime saplanan parmaklıklar küçüle küçüle
aydınlığa açılan bir kapıdan çıktım
üzülme!
daha önce de ayrıldık seninle..
nereye gittiğimi bilmeden yürüdüm
içimde bitmeyen kavimler göçü
kaç gün sürdü, kaç sürgün..
sarı çiçeklerden güneşler yapan
ve o güneşin gölgesinde saklayan
mahzun bırakmadı bizi…
temsili bir resim çiziyorum
karanlığa..
geçip gitti güvercinlerin en sessizi
çocukların en kimsesizi..
bıçaktan daha çok acıtan,
içimdeki panayır alevler içinde..
tanıdık bir hüzün arıyorum
kendi rengimde..
bir dost ışığı
“hadi gülümse”
ne kadar özlenmiş bir cümle…
önce yosun gözlerin sonra”hasan boğuldu”
geliyor aklıma
kaç hasan!
boğuldu meriç, suyunda..
bugün “nasılsın” diye sorma
bir yanım akif bir yanım nazım
şiirler de olmasa çok yalnızım..
özgür olmak mı sensiz kalmak mı
kararsızım..
kelepçe yok kollarımda..
elini avuçlarımın içinde unuttuğun günlerdi
zeytin çekirdeğinden yaptığım tesbihe
söylediğim türküler öpülesi ellerineydi.
üzülme!
daha önce de ayrıldık seninle..
oğlum, kızım, memleketim elbet bir gün döneceğim. ayrılık kol saati değil ki durdurup zamanı geleyim...
