Gözlerinizde hiç bilmediğiniz hayatlar
ve bu hayatların acıları saklı
bir kişinin ağlamadığına
gökyüzü şimşek çakıyor
bilseniz, tüm yabani sesler
aynı ormandan geliyor
siz duymuyorsunuz diye
sesler yok olmuyor
düşünün,
yolunuzdan kayboldunuz mu
Sonra öğrendim tabii
ben çoktan yolumu kaybetmişim
uzak geliyorsa her şey bana
tüm sırrımı bırakıyorum satırlara
insan, insandan fazlaysa gözünde
o sırada gökyüzünde bir kuş
sürüsünden ayrılıyorsa göçerken
çok üzgünsem bakarken soyunmuş ağaçlara
yakıyorsa kahvenin dumanı gözlerimi
hatta hiç ağlamamışsam ben
eşiğinden taşıyorum ben bu dünyanın
yalnızlıktan kaçmadığım her dakika
dinmeyen bir hüzne kucak açıyorum
gördüğüm yerde alnım kırışıyorsa
ben uçurumları da sevmeye başlıyorum
varlığını unuttuğum kalbim acıyor bugünlerde
buhar olmak yerine
denize dökülse gözyaşlarım
sonra öğrendim tabii
kaybettiğimi sandığım bütün yollar
çıkmaz sokakmış…
Gülsüm Bölük
