Parmaklıklara yaslanmış hasretine
Yazmıştım günleri
Çarşambaya, Salıya…
Şimdi
Yokluğuna yağsın yağmurlar
Çiçekler hüznüme açsın tek tek
Bahar gelmiş
Cemre düşmüş
Gölgesi ışıldamış baharın
Nazende gelinciklere boyanmış bütün siyahlar
Neyleyim yoksan
Neyleyim kalbimde bu kadar çoksan
Dokunmuyorsa güneş yüzüne
Gökkuşağı gözlerinden geçmiyorsa
Ay dargın
Gökyüzü umudundan vurgunsa
Taşlar sabrın ağırlığındaysa tuz buz
Neyleyim yoksan
Neyleyim kalbimde bu kadar çoksan
İstemem artık alını dalını
Sussun mevsimler
Seni koysun avuçlarıma
Kimse bir şey demesin
Teselli de istemem
Varsın acısın yüreğim
Ayrılığın korundayım
Kaybetmenin “yar”ındayım
Neyleyim yoksan
Neyleyim kalbimde bu kadar çoksan
Sen dilimde şarkı
Söylüyorum gün be gün
Yine aynı şarkı
Yine aynı keder
“Hiç ayrılamam derken..”
Emeğinize bereket.
Neyleyim yoksan, kalbimde bu kadar çoksan…
Sen yokken bir yanım eksik, bir yanım noksan….
Teşekkürler Beyruha….