Hiç kimse ağlamasın. Gözyaşı dökmenin zamanı değil artık. (Toprak Ana- Cengiz Aytmatov)
ellerimi sormuşsun , inkisar…
bir bakıma sen
ve zihninde neden
kaldırıyorum işte
içindedir gözlerimin
gece inandı
yıldız inandı
bulut inandı
duvar inandı
bir bakıma bir yük şimdi ellerimde
aldırmıyorum işte onlar inanmadı
yük dedim de çiçekler kokuyor
bahçeler görünüyor o şişlikte
gül inandı
zambak inandı
rayihası ömrümün
reyhan inandı
ağrımıyor kollarım inan bana
üzülüyorum sadece, onlar inanmadı
zibaldir bana yumruklar
ben ki ikliminle mahmul
ben ki beyaz gemide cengiz
ben ki elleri asya, gözleri sen
dert etme ellerimi
ve gözlüğüm
ardından bahçemi gördüğüm
narın inandı
kemin inandı
gülça ve bişkek
kabuğu batıyor yaramın ah
sivas inanmadı
İzmir,konya,kars inanmadı
dert etme ellerimi diyorum
iner şişliği morluk gider
beklediğin yolda ağaçlarda eller
her dal parmak olur, ağaçlar eller
yıldızlara bak rayiham
denize sonra
kırılmış gözlüğüm, dert mi bu
kalbime her an ışıklar iner
otuz beş gece ben
otuz beş gündüz umut
ay inandı
yıldız inandı
al inandı
beyaz inandı da
bayrak inanmadı
İnan, onlarda inandı ama hepsi güçten yanaydı…