Tut ki kendimi çizeyim
Ve ağlasın her karalamada mürekkebim.
Tut ki
Senin diyarlarında hiç sulanmamış çorak toprağın olayım.
Mutluluğun ilk geceleri bana uğramaz oldu
Yıldızları artık tam seçemez oldum
Tut ki körlüğümden
Senin sesin benim göz bebeklerim
Bu konuşmalar senin eserin olsun.
Her anımı tut ki
Unutulacaklardan biri de ben olmayayım
Yaşadığım üç günlük dünya bile değilken
Ne diye sıkayım değersiz canımı
Tut ki ansızın geleyim
Ve bileyim
Nasıl ıslanmamış hiç bu kuru yanakların
Nasıl olmamış rüyaların gerçekten senin
Ve tut ki yaşayalım
Son nefesimi verirken bile yazacak kalemim
Hayat gibi basit bir kâğıda son notlarını
Ve bırakacak her anını
Derin sığlardan kurtulabildiğim zaman için
Tut ki içime çekeyim
Senin veremediğin son nefesi
Veya yaşamayı isteyip yaşayamadığın her şeyi
Tut ve bırakma
Uykusuz saatlerin ruhsuz gözlerine az biraz uyku olayım
Ve tut ki beni sars
Kendi benliğimi unutmayayım
