Gezinirken hayatın bembeyaz sayfasında
Yırtılıyor
Uçurumdan boşluğa düşüyorum
Acılar
Bir kefen gibi sarıyor bedenimi
Geceyi örtüyorum acıların üstüne
Karanlığın tuvaline renkleri saçıyorum
Eşsiz tablomda hüzün
Asıyorum gönül evimin duvarına
Kalemimin ucundan
Bir şiir tüttürüyorum duman duman
Nefes aldıkça içime dolan
Buğulanıyor kalbim
Ürperiyor içim
Ayazda titriyor yalnızlığım
Hasretten bir şal sarıyorum
Gecenin deminden
Günün mateminden doldurduğu çayımda
Zamanı karıştırıyorum
Etraf toz duman
Açılıyor mazinin küflü sandığı
Kelebekler uçuşuyor güvelenmiş düşlerimden
Bir hayal kırığı batıyor
Kanıyor hülyalarım
Kapanıyor sandık
Hapsoluyorum
Hortluyor evhamlarım
Kabuslarım oturuyor göğsüme
Hırlıyor nefesim
Boğuluyorum
Her yer karanlık
Ve bir ışık
Karanlığın bağrına saplanıyor
Işığa hasret gözlerim kamaşıyor
Aklım tutuşuyor
Süzülüyorum ışığa doğru
Bir yol uzanıyor
Ben uzuyorum
Sisli bir ormandan geçip
Berrak denize ulaşıyorum
Kıyıya vuran düşlere aldırmadan
Atlıyorum beyaz bir gemiye
Bir yelken dikiyorum umutlarımdan
Kaldırıyorum başımı semaya
Üstüme yağıyor yıldızlar
Toplayıp birer birer
Ruhuma takıyorum
Kutup yıldızlarından
Pusula yapıyorum
Boyunu aşan dalgalara
Baş kaldırıyor gemi
Rüzgara sırtını verip açılıyor yelkeni
Tam yol ileri!
İşte ufukta selamet
Az daha sabret!
