Yıllar önce bir makalede okumuştum. Çok nadir görülen bir hastalık… Latince ismini hatırlamıyorum şimdi. Vücudun beyne yeterli komutları vermemesinden kaynaklanan bir rahatsızlıktı. Acıyı hissedememe… Misal elin sobanın üzerinde yanıyor. Et misali kızarıyor ama sen öyle dalmışsın ki telefonda konuşmaya bunun farkında bile değilsin. Acıyı hissedemiyorsun yani. Beynine o acı gitmiyor. Elin yanıyor. Elin pişiyor. Mangalda et misali oda kokuyor ve sen o an anlıyorsun bir şeyin yandığını. Hatta beyin burnun aldığı mesajla yanıltıyor seni ve sen zevk alıyor oh diyorsun. Ne güzel de et kokuyor. Ama sonra fark ediyorsun ki yanan kendi elin. Ama beyne uyarı gitmediği için sen bunu çok sonra fark ediyorsun. Dün gece nedense bu makale geldi aklıma. Acıya duyarsızlık. Acıyı hissedememe.
Üst üste onlarca acı dolu kelimeler yazmak kolay azizim.
Art arda yüzlerce acı kelimeleri dizmek ve bunu bir hatip edasıyla anlatmak da kolay azizim.
Eline aldığı mikrofonlarla acının dellalı olmak da kolay.
Ama hissetmek hissedebilmek.
Çok uzatmayayım azizim.
Kısacası başkasının acısını yüreğinde hissedebilmek. Ağlayabilmek. Başkası için hıçkıra hıçkıra ağlayabilmek. Acıdan delirecek gibi olanları düşünebilmek ve onlara ben seni tüm ruhumla anlıyorum diyebilmek.
ciddi bir irtiabat gerek. ağaçların kökleri ile irtibat içinde oldukları gibi. atomların hücrelerin irtibatı gibi. ama zor. acı dile değince yakıyor. başka dilin yanması acı olmuyor. etkisi var. ama eksik. bu kavakların yapraklarını dökmesi karşısında ağlayabilen bir gönlün kârı. bu ağlamaları dindirmek için ağlamayı terk etmeyen gönlün kârı. ama olmalı. olmalı ki dünya yeniden huzuru bulmalı. hastalık ise tedavisi vardır. ama hasta iyileşmeye de karar vermeli. ah azizim İsa as da yanındaki bir kaç kişi ile dolaştı dünyayı. her derde merhem olur mu sandın sağdaki soldaki kalabalıkları…dikkat etmek gerek davranışlar ele verir insanları…