Uyan be sevdiceğim gece erdi sabaha
Uyan ki nur yüzünde güller açsın bir daha
Uyan da duy sesimi, dilimde neler neler
Bak sesime ses verdi yaldızlı minareler
Uyan horozlar öttü, ezanlar da okundu
Günahkar şu bedenim seccademe dokundu
Uyan şafak ağardı, tan yeri aydınlandı
Yüreğim dile geldi yine ismini andı
Başucunda kasem var, onu kırmadan uyan!
Avcılar bir ceylanı henüz vurmadan uyan! * * *
Uyan ey sensizliği yine sana sunduğum
Uyan ey gözlerinde arındığım, yunduğum
Uyan kalbim bu sabah çok ritimsiz atıyor
Sensizliğin efkarı ruhuma dert katıyor
Uyan da aç gözünü dolmuyor başka yerin
Serinliğini kokla şu billurdan seherin
Uyan gönül sürurum akıtma gözde yaşı
Yakma şair gönlümü, ağlatma bu ayyaşı
Güneşin üzerine şuleni düşür, uyan!
Sen uyursan mahlukat günah bölüşür, uyan! * * *
Uyan da bak göklere maviliği ne berrak
Uyan aşkımı seyret hayalimi kurarak
Uyan da gör cemalin serpilmiş kainata
Kim görse hayran kalır bu muhteşem san’ata
Uyan ismin yazdıldı toprağa, taşa, suya
Ruhum gönüllü düştü ruhundaki pusuya
Uyan da dur divana, ismi saliha densin
Nurundan utanıp da, gün buluta gizlensin
Gül cemalin zihnimden bir an gitmiyor uyan!
Hânem yasa boyandı bacam tütmüyor uyan!
Uyan beyaz çarşafım, terli yastığım uyan!
Uyan ey hayalini bağra bastığım uyan!
Ela gözüm kapanıp, tekrar dalmadan uyan!
Ecel gelip ruhumu benden almadan uyan!
Uyan!
Uyan!
Celalettin Tokmak
