Doğarken güneş,
mülteci sabahlara,
Gün doğmuyor,
zulümden kaçanlara.
Ne sayılıyor günler,
Ne geçiyor saatler…
Özgürlüğe beş kala,
kırık bütün yelkovanlar,
Akrepler zerk ediyor,
saat başı damla…damla zehir,
Verdiğin kavga sayılmıyor…
Kaybettiğin özgürlüğe istiyor…
senden son bir mehir….
“Yaşatma arzusuyla yaşarken”
geride bıraktığın bir ömür…
Ne oldu?.. nasıl oldu?.. neden oldu?
Kafamda deli sorular,
Mülteci kalbim titriyor…
Hatırlamak istemiyorum,
geçirdiğim son yılları,
O mübarek bildiğim toprakları,
O güzelim hatıraları…
Aldı götürdü, elimde kalanları…
Bir gece yarısı,
Bir takayla, kayıksı…
Boğulmuştuk tek..tek,
Meriç’in bir kıyısı.
Geride kaldı ciğer sızısı,
Kanıyor işte yine,
Kabuk bağlamışken yarası…
Nasılsa kurtulmuşum,
Şimdilerde “mülteciyim,”
İltica ediyorum Yaradan’a.
Mülteci kalbim titrerken,
duam O’na…
Ve işte bir gece yarısı,
Yine kıyamdayım,
Artık ne dünde…ne yarında…
Ne yurdumda.. ne yuvamda,…
Kaybolduğum adresteyim,
Ne Cennette..ne Cehennemde…
Dünyada iken… Araf’tayım…
Erhan Bozkurt
