ahmet burhan’ın çocuk uykusu
oğluma…
ahmet burhan’ın çocuk uykusunu soruyorsun
vurdular
hayaller cam kırıkları
hangi canımızdan kaçabilir
kime sığınabiliriz
önce kafasını kazıdılar düşleri gibi
çanak çömlek çatladı
oyun bitti erkence
ağladı ağladı sustu
ağlamak istiyordu daha
bir dağın mahpusluğuna
kazınan kafasının encamını sormak dağın gölgesinde serince durmak istiyordu
heyhat
sonra yürüdü günler
binbir acıyla dolandı güneş
geceler kara kara sıktı
insanın insan sevmediğini
hayatın yaşamaya değmediğini
yoklukta büyüyen çocukların
erken baharlar istemediğini
oyun bitince anladı
ahmet burhan neylesin
ayağı örklü anneler çaresiz
dağlar dağlar üstüne devrilirken
kimse sormuyor da
sen çocuk uykusunu soruyorsun ahmet burhan’ın
vurdular…
Ahmetler, Yusuflar zaman gibi eridiler gittiler bu ülkede…