Gözlerim, yeşilinde,
Okşuyorum sarı saçlarını
Ayaklarımın altına uzatıp,
Nasıl da bunca zaman
Baş üstünde taşıdın?
Tüm dünyalıkları,
Alaşağı ederken,
Gök kubbeyi affettin,
Dolmuş bulutlara bağışladın,
Affetmeyi, bağışlamayı öğrettin.
“Kanaryalara borçluyum, en güzel nağmeleri
Sükûtu güvercinden, sabrı örümcekten,
Ağlamayı bulutlardan öğrendim.”
Sayende;
Yük çekmeyi dağlardan,
Esirmeyi fırtınadan,
Sevinci bahardan.
Hayatı, havadan sudan yaşarken,
Kırılsam da kırmamayı,
Dik durmayı, ağaçtan öğrendim.
Yaprakları renk renk dökerken,
Güzden öğrendim hüznün kızıllığını,
Kardan öğrendim lapa lapa dertlerin,
Nasılsa bir gün eriyip,
Su gibi cana can kattığını,
İlkbaharda hayata tekrar başlarken,
Yazdan öğrendim keyfini çıkarmayı.
Sayende toprağım;
Karıncadan gayreti, arıdan çalışmayı,
Atlardan çatlarcasına koşturmayı,
Serçeden korkuyu, kartaldan özgürlüğü,
Balıktan öğrendim nimet içinde yüzmeyi
Gözlerim, yeşilinde,
Sarı saçlarını okşarken öğrendim
Sevmeyi, sevilmeyi,
Hay Allah! yine
Nemli ilhamlar birikti gözlerime.
Ellerimin çamuruyla,
Yağmur sonrası damıttığım kokuna
Kalemimi banıyor,
Sarına, yeşiline yazıyorum bunları,
Olur ya belki yakındır vuslat zamanı,
Bir kızıl akşam ūstü,
Sana sunuyorum ıslak itiraflarımı.
Velhasılı toprağım,
Ki ben de senin kadar toprağım,
Bilirsin zayıf yanımdır unutkanlığım,
Ruhumsa umursuzluk mâlûlu,
Nasıl da unutmuşum,
“Benim sadık yârim” olduğunu.
Bak işte…
Beyazlar içinde düştüm eteklerine,
Her günden yorgun, her yerim yaş/lı.
Tozlu kollarınla sarıyorsun bu kez.
Kara bağrına usulca basıyor,
Vefayı öğretiyorsun galiba.
Tamam tamam, bildim…
Çok geç olsa da… bildim artık,
En nihayet,
Senden, sana dönüyorum.
…. ve usulca ölüyorum.
Usulca ölmek tabiri çok hoşuma gitti. Emeğinize sağlık Erhan bey